بسم الله

یک کتاب استثنائی برای مطالعه

بخشی از کتاب از معراج برگشتگان حمید داوود آبادی که به صورت کتاب مستقل به چاپ رسیده

برشی از سبک زندگی و رفاقت دو نوجوان رزمنده در دوران دفاع مقدس

بسم الله

سلام علیکم

با توجه به تکلیف جدیدی که در عرصه ی فرهنگی احساس می شد محتوای این وبلاگ برای افرادی خاص تهیه خواهد شد به همین منظور تنها لینک وبلاگ هایی بر روی این وبلاگ قرار گرفته که به نوعی در ارتباط تشکیلاتی و اجتماعی حقیقی با مجموعه قرارگاه عملیات فرهنگی کربلا یا افراد حاضر در آن بوده اند و یا وبلاگ هایی با محتوای امام خامنه ای یا دفاع مقدس داشته اند و فعال نیز بوده اند . البته تعدادی از وبلاگ های غیر فعال به منظور سابقه چند ساله مجموعه همچنان باقی مانده اند ...

با عرض پوزش از تمامی دوستان عزیزی که وبلاگ هایشان حذف گردیده...

التماس دعا

بسم رب الشهداء و الصدیقین

جنگ تنها یک اتفاق نبود

جنگ حتی یک جنگ هم نبود برای همین نامش را گذاشتند دفاع مقدس ... جنگ یک موج بود آن هم در عرصه ی زمان ! باورت نمی شود یک سر جنوب بیا ، همین راهیان نور را می گویم ، نزدیک عید هم بیا که نگویی اجباریست که ببینی چه کسانی را می بینی ...

اگر باور نداری که جنگ موجی بود در طول زمان آن را در دو قشر ببین یکی موجی های جنگ ندیده و یکی موجی شده های جنگ ... اشتباه هم نکن نگفتم موجی شده های انفجار گفتم موجی شده های جنگ ... همان هایی که وقتی گونی روی دیوار می بینند می روند تا عمق سنگر ...

اصلا این را نوشتم برای بحث دیشب ، دیشب بعد از رسوندن یه دوست بحث شد در باره ی اینکه چه اتفاقی می افته که یک آدم خوب می شه ؟ بحث بر سر این شد که شاید خیلی از بستر ها مناسب نباشه ولی یک ارزشی در وجود یک نفر نهادینه بشه ، یکهو یاد حسین آقا (پدررسول)افتادیم و بار اولی که اومد به کانون ... جایی که شاید اگر هر پدر و مادری بود اجازه نمی داد بچه شون بیاد اونجا ... دو اتاق قدیمی کنار یه گود برداری عمیق برای ساخت یک ساختمان بزرگ ، هر چند که این دیدار شاید بیش از 2 دقیقه طول نکشید ولی تاثیر عمیقی را بر من و نگرشم به انسان ها گذاشت ... دیدار2 دقیقه ای که مجوز اعتماد به رسول بود ...

داستان این دیدار هم این بود : فضای آن اتاق اینگونه بود : اتاقی کوچک در ابعاد 2 متر در دو متر به عنوان ورودی یک اتاق یک متر  در دو متر سمت راست و یک اتاق 3در 3 در سمت چپ اتاق ورودی دور تا دورش با گونی پوشیده شده بود و روی گونی ها عکس هایی از شهدا نصب شده بود پدر رسول وارد اتاق اول شد سلام کرد و حدود 1 دقیقه را به سکوت گذراند و تنها به نگاه کردن عکس شهدا اکتفا کرد ... بعد از آن یک جمله به من که در آن اتاق نشسته بودم گفت و قبل از این که بغضش سرازیر شود از اتاق خارج شد که برای حفظ این امانت جمله را به همان حالت محاوره می نویسم : « شما عکسشون رو زدید حال می کنید من که با خودشون بودم باید چی کار کنم » این جمله مدت هاست که در گوش من صدا می کند ... پدر رسول موجی نبود ولی به راحتی می توانستی ببینی که چگونه تمام جنگ چگونه یک جا در جلوی چشم هایش ظاهر شد ...

می دانی این که چگونه دفاع مقدس به من رسید را نمی دانم ولی می دانم که به نسل های بعد از من نیز رسیده است و می دانم آنقدر توانایی دارد که فارغ از دیدگاه های سیاسی و سلایق فرهنگی و تیپ مو و لباس و ... می تواند دل هایی را به هم نزدیک کند و می تواند راه هایی را نشان دهد ...می تواند بدون تبلیغ و تنها با ذکر خاطرات به نسلی منتقل شود و می تواند آدمی را مبتلا کند به روضه ی حسین (ع) خاصیت فهمش این است که مرد باشی ... موج جنگ مرد ها را می گیرد که درد را حس کرده اند ... و گرنه نامرد ها را چه به جنگ که عافیت برایشان همه ی زندگیست ... می دانی موج جنگ ما خیلی ها را گرفت ... چه آقا نجات70 ساله ، چه حسین آقای 50 ساله ، چه عباس 27 ساله چه رسول 21 ساله و چه متین 18 ساله ...

تنها باید مراقب باشی که این میراث و موج از دستت نرد و دنبال عافیت طلبی دنیا نباشی که اگر بودی روزی در برگ های تاریخ اسمت را جزء نامرد ها خواهند خواند ...

مراقب باش برادر ...

بسم رب الشهداء و الصدیقین

می خواستم بنویسم که شهدا خیلی وحشتناکند ...

بیشتر از آن که فکر کنی ...

اگر این قدر وحشتناک نبودند دوکوهه فرقی با تهران نداشت...

پوشیدن لباس شهدا دیگر اقتضائی ندارد ! چون سیره ی شهدا را یاد آور می شود ...

سیره ی شهدا حتی از خود شهدا وحشتناک تر است ...

امروز دور دورِ کت و شلوار پوشیدن است ...

باور نمی کنی ...

شروع کن به ترویج سیره نواب یا بالای برگه ی امتحانی دانشگاهت بنویس هو العزیز ...

یا بگو که احمد متوسلیان در اطاعت از امامش شوخی نداشت ...

یا بگو حسن باقری در سیستم اطلاعاتی اش دروغ نبود ...

ببین کسی قبول می کند یا نه ...

تازه اگر زیادی خوب باشی محکوم می شوی به خیلی خوب بودن ...

خیلی ها تو را خواهند زد و از دم تیغ خواهند گذرانید ...

ترویج شهدا نقطه ایست که در نگه داشتنت موافق ومخالف تو با هم اتفاق نظر و عمل دارند ...

ظاهرا شهدا خیلی وحشتناکند ...

بر خلاف ما که باطنا خیلی وحشتناکیم...

بسم رب الشهداء و الصدیقین

خداوندا می دانی که گلایه هایمان از این دنیا بسیار بیش از آن است که که مردمان فکر می کنند و ما هم مجبوریم که به ظاهر بخندیم ، خداوندا می دانی که همیشه گلایه داشته ایم و داریم و خواهیم داشت که چرا سال 61 هجری در کربلا نبوده ایم . خداوندا خود شاهدی که هر چقدر هم بزرگتر هایمان بگویند که شما که چیزی ندیده اید و اگر در زمان انقلاب بودید چه می کردید، باور داریم که اگر در زمان انقلاب هم بودیم اگر معتقد تر از اکنونمان نبودیم قطعا کم عقیده تر نبودیم و می گوییم که اگر آن ها در زمان رسول معاصر خداوند و بزرگ شیعه ی رسول الله (ص) در عصر غیبت زیستند و با دشمنان دین و رسول الله (ص) مستقیم طرف بودند ما خمینی کبیر را درک نکردیم و بدون کوچکترین شک و تردیدی  ولایت علی(ع)  زمان یعنی حضرت امام سید علی خامنه ای روحی و ارواح العالمین له الفدا را قبول کردیم و آماده شدیم که هر لحظه عاشقانه جان خود را در راه او بدون لحظه ای تردید فدا کنیم ! خداوندا می دانی که لحظه لحظه آرزوی زندگیمان است که مولایمان سید علی و نایب برحق مهدی (عج) صاحب الامر تو در عالم ما را در آغوش بگیرد و برای جان فدا کردن در راهش انتخاب کند و اعلام رضایتش از ما را اعلام کند . خداوندا خود می دانی که هیچ کداممان دلبستگی خاصی به این دنیا نداریم جز نایب مهدی (عج) که برای او می خوانیم بابی انت و امی و نفسی و مالی و ... و انی سلم لمن سالمکم خامنه ای و حرب لمن حاربکم خامنه ای !

خداوندا این درد را به کجا ببریم که می خواهند ما را از نام به ظاهر ابر قدرتهای پوچ استکبار بترسانند و نه از حمله ی نظامی آن ها که از احتمال حمله نظامی شان . خداوندا خود بهتر می دانی که همه ی ما در سرزمین های دفاعی مقدسمان بارها ضجه زده ایم که اللهم الرزقنا توفیق الشهادت فی سبیلک . خداوندا خود می دانی که همه مان تمنای این را داریم که برای ما هم این فرصت را ایجاد کنی که در امتحان تقدیم جان برای ولی ات شرکت کنیم . خداوندا خود می دانی که گلایه داریم به درگاهت که چرا نه در کربلا بوده ایم و نه در زمان روح الله کبیر که نشان دهیم بر خلاف آن چه همه فکر می کنند بذل جان برای خلیفة الله فی ارضین  آنچنان که می گویند سخت نیست و برای ما هم چون اربابانمان علی اکبر (ع) و قاسم بن الحسن (ع) شیرین تر از عسل است . خداوندا خود شاهدی که افتخاری در تاریخ  بالاتر از شهادت در رکاب مولانا سید علی  برای ما متصور نیست . خداوندا چه کنیم و شکوه خود را به کجا ببریم که این جامعه ما را از حمله اطفال استکبار تاریخ یعنی آمریکای حقیر و بریتانیای صغری و رژیم حقیر و غاصب صهیونیستی می ترسانند و می هراسانند و حال آن که خود می دانی برای باز شدن بابا جهادت برویمان لحظه شماری می کنیم . خداوندا خود می دانی که دیگر برای این آزمون بی تاب شده ایم و لحظه ای حاضر نیستیم به هیچ قیمتی شهادت در راه ولی ات را با مرگ و یا زندگی دنیایی عوض کنیم .

خدایا این شکوه و فریاد را به درگاه تو می آورم تا آن را هر چه زود تر از سینه ی ما برداری ...

متنی بود نوشته ی یکی از دوستان و حرف دل همه ی ما